Kad pomislite da se suvremeni akcijski film sveo na ‘slideshow’ renadahnutih scena u CGI-ju, pojavlju se netko tko dokaže da u njemu još ima krvi i mesa. S ultranasilnim scenama kažnjavanja i ‘makljaže’ ‘Samo Bog prašta’ doslovna je ilustracija te teze.
Smještena u neonom okupanom borilačkoj i karaoke-klubovoj kriminalnom podzemlju u Bangkoku, priča je o dileru američkog podrijetla kojemu se život zakomplicira nakon što ga majka počne nagovarati da osveti bratovo ubojstvo.
Danski redatelj Nicolas Winding Refn svoj filmski svijet udaljava od klasičnog realizma: likovi su apstrahirani na žanrovske i psihanalitičke arhetipe, koloristička paleta svedena je na osnovne boje spektra, a glumci svoje likove igraju kao skulpture u prostoru i pokretu.
Rezultat je ostvarenje čija radnja ostavlja dojam grozničava lutanja labirintima nečije podsvijesti u kojoj iza svakog ugla vreba jedan od aktera edipovske drame: od oca koji kastrira do matere iz pakla.
Refn je shemu akcijskoga B-krimića uzdiga u prvorazrednu frotovsku tragediju, ali i poslastiču za oči, uši te sva čudovišta koja čuče u idu.
