Razvoj novih tehnologija degradirao je vrijednost ljudskoga rada u proizvodnji, no gotovo 100-postotno automatizirane tvorničke linije još ugrožava tradicionalna proizvodnja. U Hrvatskoj, primjerice, u srazu nove i tradicionalne tehnologije proizvodnje drvenog ugljena rezultat je neriješen. Postoji jedan industrijski proizvođač, nekoliko srednje velikih i oko 400 malih, a svi tradicionalni proizvođači zajedno godišnje proizvedu drvenog ugljena, a riječ je o nekoliko tisuća tona, koliko i industrijski proizvođač sam.
Drveni ugljen je najdugovječniji energent. Upotrebljava se još u brončano doba, a odigrao je primarnu ulogu u razvoju metalurgije sudjelujući u stvaranju temelja za prvu industrijsku revoluciju. Iako ga je otkriće nafte i plina marginaliziralo u energetskom i ekonomskom smislu, vrijednost drvenog ugljena u nekim slučajevima veća je od zlata. Zbog velike moći upijanja i eliminiranja otrova i mikroba, drveni ugljen upotrebljava se u medicini, ratnoj i svemirskoj industriji te nanotehnologiji, a izvrstan je neutralizator radijacije.
Japanci su, primjerice, nakon katastrofe u nuklearni Fukushima pokupovali sve svjetske zalihe drvenog ugljena proizvedenog od kokosova oraha. Koristan je bio i nakon katastrofe koja se prije nekoliko godina dogodila u Meksičkom zaljevu kad je došlo do nekontroliranog curenja nafte iz bušotina. Drveni ugljen proizvodi se termičkom razgradnjom drva na tradicionalan način na otvorenom i u pećima, a industrijski u retortama procesom suhe destilacije drva. Tradicionalna proizvodnja drvenog ugljena odvija se uz kontrolirani dovod zraka koji omogućava izgaranje drva, a industrijska ne koristi zrak.
